- Aghoar: Envexar algo que ten alguén, sobre todo comida.
- Aghoniar ou aghuniar: Sensación grasenta na gorxa e malestar que nos producen algunhas comidas. Aghunieime de tantos rexóns que comín.
- Aleixarse: Ferirse e lesionarse gravemente.
- Arrimar ou ghobernar algo: Ordenar e limpar. Hoxe non vou que teño que arrimar a cociña.
- Barear ou estar bareado: Persoa que perde as súas facultades mentais. Coitada, bareou redonda, perdeu o sentidiño todo.
- Borreghar: Botar unha bronca, berrar. Miña nai borreghoume por romper os pantalóns.
- Caír de cancallos: Dar unha caída moi aparatosa, xeralamente hacia atrás.
- Cangar ou cancar: Meter as vacas no xugo. Vai ti cancando as vacas ó carro que eu xa vou.
- Embarrelar: Dícese da auga cano esta tiguida por barro ou terra. O teu fillo embarreloume a aghua da tina. Hoxe o río baixa embarrelado.
- Empichar:Botar asfalto. Empicharon o camiño do Xibao
- Encadillar:Trenzar
- Enfuciñar(Cair de fuciños): Caer batendo coa cara ou darse un golpe nos morros.
- Enghurrichar: Arrugar
- Esbarrollar (Erbarrollar): Muro ou terreo que se desfai, sempre caíndo hacia un lugar máis baixo do que está. Choveu tanto que se esbarrollou o muro do fondo do eido.
- Escurrichar:Rematar ata a última gota o líquido dun recipente. Escurricha ben o aceite da botella que vai mui caro.
- Esfarrapar: Rasgar. Esfarrapou a roupa toda na caída.
- Esnaquizar: Romper en anacos.
- Espirse: Sacar a roupa, devestirse.
- Esprughar: Quitar a pel da froita ou das patacas. Esprúghalle a laranxa o mociño.
- Estafar: Estar moi canso, faltar o aire. Estafouse todo ao subir as escaleiras.
- Fechar: Pechar.
- Ghurghullar: Brotar auga facendo burbullas. De tanto que choveu ghurghullame a aghua na bodegha.
- Latricar: Falar moito.
- Marxir: Facer regos para plantar o centeo.
- Repizar: Sacar algo dun sitio tirando forte pois está preso. Repiza a palla do bardeiro. Repizoume a chaqueta da man.
- Turrar: Tropezar coa cabeza ou que algún animal te de coa cabeza. Xan tivo que ir ao médico porque lle turrou a vaca.
Unha artesa, un tesouro,
artesourando…
Onte, fariña e pan,
para amansar as fomes do corpo.
Hoxe, verbas esquecidas,
para amansar as fomes da ialma.
Unha artesa, un tesouro,
artesourando a nosa fala.
Buscar este blog
VERBOS
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
TAMEN SE DICIA MUDAR A ROUPA
ResponderEliminar